Το ενδιαφέρον στα έθνικ εστιατόρια είναι, εκτόs από την κουζίνα, να «γεύεσαι» κι εκείνο το κάπωs σπινθυροβόλο στην ατµόσφαιρα.
Αυτό είναι που συµπληρώνει την αίσθηση του «εξωτισµού». Στο ουκρανικό εστιατόριο Κνιαζ Εντβίρ (που σηµαίνει «n Αυλn του Δούκα») δεν ανέτρεξαν στην εύκολη λύση τns µεγάληs δεξαµενής του φολκόρ. Για να δηµιουργήσουν ατµόσφαιρα, προβάλλουν την αστική τους παράδοση, της οποίας η σκούφια κρατάει από τous χαρούµεvouς καιρούs της belle epoque. Κι αυτό το κάτι που υπάρχει, θα το εντόπιζε κανείs και στο ύφοs των θαµώνων. Πάντα µε τα καλά τους, κοστουµαρισµένοι κύριοι και επιµελώs µακιγιαρισµένεs κυρίεs τρώνε µε κάθε διακριτικότητα (χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι συµπεριφέρονται µπαστουνόρθια). Eπίσns, πολύ συχνά διακόπτουν το δείπνο µε διαλείµµατα για χορό. Το «βουµ-πα-αα» που πλανάται στην πίστα δίνει το σωστό παλαιοευρωπαϊκό τόνο (όσο χρειάζεται, όµωs, για µη γίνεται γραφικόs). Ο Γιούρι (που, ακόµα και όταν µιλάει, ακούγονται τα χρόνια που πέρασε στο Κονσερβατουάρ του Κιέβου) κι ο Ιβάν ξεδιπλώνουν ένα αξιοθαύµαστο σε µέγεθοs ρεπερτόριο από ουκρανικά, ρώσικα, αγγλικά και γαλλικά τραγούδια, χωρίς να παραµελούν τα ελληνικά. Στουs πελάτεs αρέσει πολύ το «I'll die for you» των Antique (στα ουκρανικά), οπότε είναι στην ηµερήσια διάταξη, αλλά δεν λείπουν και παραγγελιέs (κυρίως ζεϊµπέκικα), καθώs και όσα -µοιραία- ακούνε στα εδώ ραδιόφωνα (ονοµαστικά: Ρουβάs, Βανδή, Κοκκίνου, Μάρω Λύτρα, Βίσση κ.λπ.). Στην Ουκρανία η διακόσµηση του πιάτου θεωρείται εξίσου σηµαντική µε τη γεύση του. Είναι πλούσια, ευφάνταστη, ίσως λίγο παλιοµοδίτικη, αλλά πολύ glamorous και φτιάχνει το κέφι. Nιώθειs ότι σε περιποιούνται. Τα "πιτάκια" Varenyky (γεµιστά µε πατάτα και ψηµένα στον ατµό) και το ουκρανικό borscht είναι τα πιο διάσηµα πιάτα της εθνικ τoυς κουζίνας. Στο µενού φιγουράρουν όµωs και άλλα «πιάτα σταρ», όπως: µπιφτέκια Κιέβου, σνίτσελ (τσαρικών διαστάσεων), γλώσσα βοδινού µε πηχτή ποικιλία τουρσί. "Ποιο πιάτο πιστεύετε ότι θα δυσκολευόταν να εκτιµήσει ένας Έλληναs προσκεκλημένος σας;" ρωτώ μια κυρία που απολαµβάνει το δείπνο της, µε φίλεs τις. «Ίσως το παστό ψάρι, η Σιλιότκα, που είναι πολύ λιπαρό και µαριναρισµένο σε άλµη» απαντά. Και στην ερώτηση ποια διαφορά βλέπει σ' αυτό το εστιατόριο σε σχέση µε τα αντίστοιχα στην πατρίδα της, λέει: «Καµιά, εκτόs από το ότι υπάρχουν και µερικά ελληνικά πιάτα όπωs η χωριάτικη. Ίσως όµωs και το σερβίρισµα, που εδώ γίνεται µε τον ελληνικό τρόπο, δηλαδή φτάνει στον καθένα το πιάτο του, ενώ κατά παράδοση στην Ουκρανία το κύριο πιάτο σερβίρεται σε πιατέλα στο κέντρο του τραπεζιού».